Lieve volgers en lieve zusjes,
Ik heb lang nagedacht over wat voor artikel ik zou gaan schrijven vandaag. Al denkende kwam ik erachter dat ik toch heel graag artikelen schrijf in de rubriek ‘praten van hart tot hart’. Ik heb zoveel dingen die mij van het hart moeten en ik met jullie zou willen delen. Omdat jullie (Marielle en Elize) allebei bijna moeder worden lijkt het mij leuk om vandaag mijn ervaring te delen rondom het moeder worden van een eerste, tweede en derde kind. Is die overgang van één naar twee kinderen nou echt zo groot? En doe je een derde er zo even bij? Dat zijn de meest gangbare verhalen die je hoort. Mijn ervaring hierbij deel ik hieronder en ik deel natuurlijk mooie plaatjes rondom de geboorte van mijn drie prachtige kinderen. Ook zal ik een paar linkjes toevoegen naar mijn ‘oude’ praten van hart tot hart artikelen, die te maken hebben met dit artikel. Lees je lekker mee?
De geboorte van Julia:
Onze oudste dochter is op 15 mei 2012 geboren. Ik had een heerlijke zwangerschap en heb er heel erg van genoten. Ik werkte fulltime als juf voor de klas tot mijn verlof en ik vond dat vooral aan het einde best wel pittig met mijn dikke buik. Tijdens mijn zwangerschap werd ik al echt een moeder. Ik was zo trots op het kindje in mijn buik en benieuwd hoe ze eruit zou komen te zien. Verder ging ik er onbevangen en wellicht een beetje naïef in. Ik had zoiets van: ik kan me er toch geen precieze voorstelling van het ouderschap maken, dus we gaan het gewoon zien. Remco en ik hoorden bij een jonge vriendengroep, waarin nog niemand toe was aan kinderen krijgen. Ook in mijn eigen familie waren er nog geen kinderen. Mijn schoonzussen kregen wel allebei een kindje een jaar voor Julia werd geboren. Maar die wonen op afstand en ik spreek en zie ze niet zo vaak. Ik weet wel dat mijn schoonzussen het er samen over hadden dat ze zelfs geen tijd meer hadden om te douchen en dat ik dacht: ‘huh, de baby slaapt toch gewoon en dan kan jij toch douchen?!’ Toen werd Julia geboren. Remco en ik zaten echt op een roze wolk. We hadden een geweldige kraamweek en waren dolverliefd op Julia. Ook de tijd die volgde bleven we dolgelukkig en zaten we allebei helemaal in de papa en mama rol. We volgden elke ontwikkeling die ze maakte op de voet en konden zo genieten van alle nieuwe vaardigheden die ze zich eigen maakte. Wel vond ik het in bepaalde opzichten best wel pittig en zwaar. Pittig op het vlak van relatie. Remco en ik waren erg veel met haar bezig en vonden het moeilijk om onze man-vrouw rol op te pakken. We misten dat stukje ontzettend. In de eerste periode met Julia moesten we zo wennen aan de nieuwe verhoudingen dat we ook best regelmatig ruzie hadden met elkaar. Ook vond ik de gebroken nachten best zwaar. Ik gaf borstvoeding en Julia was 1,5 jaar lang een flinke nachtbraker. Soms hielp voeding, maar soms ook niet en dan zaten we lang met haar op. Wel is het fijn bij een eerste dat je tijdens slaapjes ook zelf even kan gaan liggen. Soms gunde ik mezelf die tijd, maar vaak genoeg moest er voor mijn gevoel ook erg veel in huis gebeuren en was ik daar druk mee. Daarnaast moest ik erg wennen aan het feit dat Julia de regie had en baby’s vaak net niet doen wat jij hebt bedacht. En het feit dat haar ritme om de haverklap wisselde en ik weer een nieuw ritme moest bedenken en daar mijn weg in moest vinden, was ook best wel schakelen elke keer. Alles is nieuw en zo overweldigend. En inderdaad, zoals mijn schoonzussen al hadden voorspeld, soms was er zelfs geen tijd om even te douchen. Ook mijn lichaam maakte mij onzeker. Ik was 25 kilo aangekomen en ik voelde me niet lekker in mijn lijf. Ik vond het echt een moederlijf en voelde me niet aantrekkelijk. Er werd mij regelmatig gevraagd of ik zwanger was (terwijl ik met Julia in de kinderwagen liep…dus….!!). Ik voelde me onzeker in mijn veranderde lichaam en ook naar Remco toe. Ik merkte ook dat ik me best alleen kon voelen. Met een baby ga je niet de hele dag op stap en Julia sliep eigenlijk toch echt het beste in haar bed toen ze iets ouder werd. Ik was best veel alleen thuis met haar. Wel ben ik ons huis enorm gaan waarderen en vond ik het ook weer een heerlijk plekje om te zijn. Het laatste wat mij ook best onzeker kon maken was de mening en het advies van andere mensen. Naast positieve woorden en complimenten krijg je ook regelmatig ongevraagd advies of een sneer als beginnende moeder. En ik (met al mijn hormonen) kon daar niet zo goed tegen. Het maakte keuzes maken alleen maar moeilijker. Kortom de babytijd van Julia was een ontzettende roze wolk, maar ondanks dat ook een zware periode waarin ik heel erg moest wennen aan mijn nieuwe rol als moeder.
De geboorte van Ezra:
Toen Julia 15 maanden was werd ik zwanger van Ezra. De zwangerschap verliep prima, op wat gekke kwaaltjes na. Ik had een prachtige buik en kwam minder kilo’s aan dan de vorige keer. Mijn lieve, drukke, ondernemende dreumes Julia hield me goed in beweging en dat wierp zijn vruchten af. Op 12 juli 2014 werd Ezra geboren. Remco en ik waren meteen dolverliefd. Wat een prachtig ventje en wat een mooi, fijn hoofdje. De kraamweek verliep niet zo op een roze wolk als bij Julia, want Ezra begon al vrij snel best veel te huilen, vooral na de voeding. De eerste kraamverzorgster die er was had ik niet heel erg een klik mee. Zij viel opeens uit en toen kwam er een ander. Dat was voor mij wel even slikken. Maar het was een lief mens. Toch kijk ik met gemengde gevoelens op de kraamweek terug, omdat het gewoon best pittig was met Ezra en Remco veel bezig was met Julia. We hadden onze handen vol, ondanks de hulp van de kraamzorg en anderen. Na de kraamweek werd het er niet beter op. Ezra bleek een huilbaby te zijn en reflux te hebben. Hij huilde dag en nacht bijna non-stop. Julia was een pittig ding die midden in haar peuterpuberteit zat toen Ezra werd geboren. Die combinatie was heel pittig. Remco moest gewoon aan het werk en ik bleef met Ezra en Julia thuis. Die dagen waren slopend met een huilende baby in de draagzak en een peuter die ook aandacht wil. Julia besloot ook nog eens te stoppen met haar middagslaapje toen Ezra nog heel klein was, dus er was voor mij geen moment om even rust te pakken. Gelukkig kreeg Ezra toen hij drie maanden oud was medicijnen die hielpen (maagzuurremmers) en ging het een stukje beter. Vooral het huilen werd aanzienlijk minder. Ik durfde het aan om één keer per week een middagje een oppas te laten komen, zodat ik even bij kon slapen. Onze nachten waren namelijk knap waardeloos. Ezra werd heel veel wakker en huilde ook veel in de avond en nacht. Als ik er nu op terugkijk was dit de zwaarste periode uit mijn leven tot nu toe. Gelukkig was onze liefde voor Ezra en Julia wel enorm groot en Remco en ik hebben elkaar op ons zwaktst gezien en gevochten voor ons gezin en dat heeft ons als stel ijzersterk gemaakt. Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld als in die periode. Dit was voor niemand te doen geweest. Ik belandde dus ook toen Ezra 1,5 jaar was in een burn-out. Door een jaar lang goede hulp van een therapeut en psycholoog (die een postnatale depressie vaststelde), leerde ik zoveel over mezelf en kwam ik er weer bovenop. Van één naar twee kinderen was voor ons erg pittig, maar dat waren de omstandigheden. Gelukkig is de kans op een huilbaby klein en heb ik tot nu toe in mijn omgeving niemand getroffen met een huilbaby.
De geboorte van Samuel:
Nadat mijn traject bij de psycholoog afgerond was voelde ik me zo goed en sterk! Ik had veel over mezelf geleerd en vond een hoop rust daardoor. En toen begon het toch te kriebelen. Toch nog een derde kindje? Maar wat als dit kindje ook weer zoveel huilt? Dat trekken we echt niet! Toch gingen we ervoor. Dit omdat we ons niet door angst wilden laten leiden. Mijn zwangerschap was fijn, maar lichamelijk zwaar. Mijn benen deden erg pijn en lopen ook. Gelukkig waren het geen bekkenklachten, maar zaten mijn spieren bekneld door de zwangerschap. Aan het eind was ik het echt spuugzat. En toen besloot Samuel ook nog eens 12 dagen te laat op de wereld te komen. Dat was wel bikkelen. Na een droombevalling had ik een geweldige kraamweek. Wel druk hoor met drie kids, maar ik heb lang in bed gelegen en echt veel ‘quality time’ met Samuel gehad. De kraamverzorgster bracht veel tijd door met de oudste twee. Dat was erg fijn. Samuel deed het supergoed en had een vliegende start. We merkten de eerste dag al dat hij geen reflux had. Je weet in ieder geval goed waar je op moet letten. Ik merkte aan mezelf dat ik een stuk ouder en wijzer was geworden. Ik liet me niet onzeker maken door anderen en bij elk probleem dat ik tegenkwam zocht ik naar verschillende oplossingen en koos ik hetgeen wat het meest bij ons past. Zo ging ik met Samuel mijn eigen weg en ik trok me veel minder aan van de adviezen en meningen van mensen. De eerste maanden van Samuels leven vond ik best pittig. Het was een extreem warm voorjaar en zomer. Samuel sliep alleen oké als hij gedragen werd in de draagzak, dus dat deden we de eerste tijd. Op een gegeven moment ging ik door mijn rug en kon ik hem niet meer dragen. Toen was het best veel huilen in het bedje of in de wagen. Ook ging het borstdrinken niet altijd geweldig en weigerde hij regelmatig de borst wat ook weer voor veel gehuil zorgde. Vooral de avonden waren erg onrustig en we konden altijd pas laat gaan slapen. Toen brak de zomervakantie aan. De eerste vier weken moest Remco gewoon werken en was ik thuis met de kids. Samuel deed vier slaapjes op een dag en het was in die tijd buiten bloedheet, waardoor hij niet in zijn eigen bedje kon slapen. Ik liep daarom buiten rond met de kinderwagen totdat Samuel sliep. Julia en Ezra zaten thuis achter de TV en ik liep elke keer langs en keek door het raam of het goed met ze ging. Dit was eigenlijk tegen mijn principes in, maar ik had geen keuze. Na de zomervakantie werd alles beter. Het was niet meer zo warm, Samuel sliep in zijn eigen bedje en Julia en Ezra zaten weer heerlijk in het schoolritme. Vanaf dat moment (Samuel was toen ruim 4 maanden) ben ik echt gaan genieten en was er meer rust voor mij. Ook de avonden hadden we weer terug. Samuel sliep niet door, maar was wel de beste slaper van de drie kids. Gemiddeld konden we wel een uurtje of 7 á 8 maken per nacht, dus dat was dikke prima. Ik merk dat we met een derde kind zo relaxt zijn, omdat je alles eigenlijk al weet. Dat is heerlijk en echt genieten! Een derde doe je er zo even bij klopt dus wel in zekere zin, maar toch was dat de eerste vier maanden niet het geval bij ons. Nu is het genieten geblazen met z’n vijven en zijn we echt heel blij met hoe het allemaal gaat.
Conclusie: een baby heeft altijd impact op je gezin. De omstandigheden bepalen alleen enorm hoe veel impact het heeft. Zo heeft ieder zijn eigen verhaal. Blijf vertrouwen op jezelf, je partner en je baby.
Hoe zit dat bij jou? Hoe denk je dat het zal zijn om moeder te worden? En als je al moeder bent, hoe vond je de overgang naar het moeder zijn of naar 2 of 3 kinderen? Ik ben heel benieuwd!
Liefs, Hanneke
Geplaats in categorie Geen categorie, Kinderen, Personal met tags 1 kind, 2 kinderen, 3 kinderen, depressie, gezin, moeder worden, ongevraagd advies, overgang, pittig, reflux
Hi! Welkom op tussen3zussen.nl! Wij zijn de drie zussen Hanneke, Marielle en Elize. Wij zitten graag aan een kopje thee en kletsen dan met elkaar over een heleboel onderwerpen. Op onze site gaan wij die gesprekken met jullie delen. Hier kan je dus alles vinden wat wij tussen drie zussen bespreken.
Geef een reactie