Dit artikel zit al heel lang in het vat. Dit omdat ik het menselijk brein zelf enorm interessant en fascinerend vind. Ik kan met sommige vriendinnen uren praten over wat er in ons hoofd omgaat en denk zelf veel na over mijn eigen persoonlijke ontwikkeling. Eerder schreef Marielle een artikel over de 30 levenslessen die zij in haar eerste 30 levensjaren geleerd heeft. Klik hier om dit artikel terug te lezen. Ik word deze maand 34 jaar, maar poe hee, ik kom niet tot dat aantal levenslessen. Daarom deel ik er in dit artikel 25 met jullie. En al deze lessen leerde ik in de afgelopen 5 jaar. Ik ben op persoonlijk vlak enorm gegroeid, omdat ik een paar heftige jaren heb gehad waarin ik gebukt ging onder een burn-out en een postnatale depressie. Het voelde als een diepe put, waar ik met veel hulp van anderen uitgeklommen ben. In die put heb ik zoveel waardevolle lessen geleerd. Ik denk dat het er veel meer dan deze 25 zijn, maar je vergeet natuurlijk ook veel. Hieronder volgen dus de 25 lessen die mij nu te binnen schieten, met een korte uitleg erbij.
1. Ik ben goed genoeg
Doordat ik in het verleden gepest ben voel ik mij al snel minderwaardig. Ik kijk vaak naar anderen op, maar vind mezelf niet boeiend en soms zelfs heel stom. De afgelopen vijf jaar heb ik geleerd dat ik goed ben zoals ik ben. Ik ben niet perfect, maar ik mag er wel wezen. Net als ieder ander op deze aarde mag ik mijn plek innemen. Deze les is zo bevrijdend voor mij geweest! Ik moet het mezelf regelmatig in herinnering brengen, maar over het algemeen beschik ik nu over aardig wat zelfvertrouwen
2. Ik heb talenten
Ik besef me wel degelijk nu ik dit artikel schrijf dat ik eigenlijk maar een raar kwiebusje ben. Ik heb namelijk jarenlang over mezelf geroepen dat ik geen talenten heb. Ik kan alles maar een klein beetje en blink nergens in uit, was dan de boodschap. Toen ik dit uitte bij mijn therapeut werd er heel verontwaardigd gereageerd door haar. Dat was een zelf bedachte leugen, vond zij. En gelijk had ze. Het klopt wel hoor dat ik een duizendpootje ben. Maar er zijn best dingen die ik meer dan gemiddeld goed kan en daar ben ik nu dan ook heel trots op.
3. Mild zijn voor mezelf
Het eerste wat mijn therapeut zei toen ik mijn verhaal bij haar deed was: ‘tjee, wat ben jij streng voor jezelf zeg! Die lat ligt metershoog.’ Dit was voor mij een eye-opener. Ik dacht dat iedereen wel zo streng zou zijn voor zichzelf. Sinds die tijd heb ik geleerd om wat minder perfect te willen zijn en soms ook te lachen om mezelf of te relativeren. Goed is goed genoeg.
4. Zorgen voor mezelf
Deze heeft wel met de les hierboven te maken. Om gezond te blijven moet je jezelf niet verwaarlozen. Ondanks de drukte van een gezin probeer ik tijd voor mezelf te nemen en voor mijn innerlijke en uiterlijke mens te zorgen. Dit lukt niet altijd even goed, maar ik probeer het wel te doen.
5. Hulp vragen mag
Och, wat heb ik dit moeilijk gevonden en het is nog steeds niet iets wat ik makkelijk vind. In de zware periode van mijn postnatale depressie was hulp vragen noodzakelijk kwaad. Ik vond dit heel moeilijk en wilde anderen niet opzadelen met mijn huilbaby. Daarnaast zit er ook een stukje trots. Het idee dat ik zwak ben als ik opgeef of het niet zelf kan doen. Toch heb ik toen geleerd om te vragen om hulp. Anderen kunnen zelf hun grenzen aangeven en nee zeggen als ze niet willen of kunnen helpen.
6. Tijd nemen voor mezelf
Door die hoge lat die ik voor mezelf neerlegde ging ik altijd maar door met wat moest gebeuren. Het huishouden moest immers perfect, mijn werk moest helemaal perfect af en ga zo maar door. Nu probeer ik tijd voor mezelf in te plannen, ongeacht wat er nog aan werk op me ligt te wachten.
7. Op zoek naar helpende gedachten
Ik ben best een angsthaasje. Als je angstig bent kan je die angst gaan voeden (belemmerende gedachten) of je bedenkt helpende gedachten om je angst te relativeren en in de ogen te kijken. Op mijn telefoon heb ik de afgelopen jaren een aantal lijstjes met angsten en daarbij helpende gedachten opgesteld. Dit bekijk ik regelmatig als de angst mij bekruipt. Ik kon bijvoorbeeld helemaal in paniek raken als Samuel niet in zijn eigen bedje wilde slapen (toen hij nog baby was). Op dat moment gebruikte ik helpende gedachten om mij uit de angst te halen, zoals: ‘Dit is normaal gedrag’, ‘kleine baby’s willen nou eenmaal bij je zijn’, ‘God zorgt voor Samuel’ en ‘het komt goed’.
8. God is erbij, ook al voelt dat niet altijd zo
Ik ben gelovig, maar in mijn depressie was ik boos op God en voelde me in de steek gelaten door hem. Ik voelde me alsof ik wandelde in een eindeloze, eenzame en droge woestijn. Wel ben ik blijven uitschreeuwen naar Hem, maar het leek of ik geen reactie kreeg. Pas later ben ik in gaan zien dat God er wel was en dat Hij mij elke keer kracht gaf om weer door te gaan als ik eigenlijk niet meer kon en dat Hij mij droeg als ik erdoorheen zat. Dit was zo mooi om te zien. Het lied: ‘Morgen dans je weer’ van de band Lev heeft in deze moeilijke periode heel veel voor mij betekend. De moeite waard om te luisteren!
9. Mijn mening telt
Vaak heb ik geen duidelijke mening of moet ik dingen eerst goed laten bezinken voordat ik een mening vorm. In het verleden voegde ik me regelmatig naar de mening van een ander. Het afgelopen jaar ben ik hier heel bewust mee bezig geweest. Ik mag ook een mening hebben en mijn mening delen met anderen. Ik ben nog steeds geen ster in het vormen en geven van mijn mening, maar het gaat me al veel beter af dan eerst. Het feit dat ik me er bewust van ben helpt al een hele hoop.
10. Alleen zijn is fijn
Ik ben gewend om onder de mensen te zijn. In mijn ouderlijk huis was er eigenlijk altijd wel iemand thuis. Daarna trouwde ik met Remco en waren we vaak met z’n tweetjes. Pas toen ik zwanger was van Julia en ik mijn verlof in ging was ik echt alleen thuis. Ik zag er erg tegenop en was ook echt bang om alleen te zijn en wellicht mijzelf tegen te komen, maar dit viel me onwijs mee! Alleen zijn is heel fijn! Deze momenten van alleen zijn ben ik nog meer gaan waarderen de afgelopen jaren en ik probeer ervoor te zorgen dat ik regelmatig even alleen ben om mijn gedachten te kunnen ordenen. Ook merk ik dat ik tot rust kom als ik alleen ben.
11. Grenzen aangeven
Dit is iets wat nog steeds niet mijn grootste talent is, maar waar ik wel in gegroeid ben. Het gaat om grenzen aangeven op twee manieren. De eerste manier is de grens aan wat ik aankan aangeven. Dus als ik ergens voor wordt gevraagd nee zeggen als het teveel is. Ik heb geleerd om altijd eerst bedenktijd te vragen, voordat ik een knoop over iets doorhak. Dat helpt. Daarnaast ook de grens aangeven als iemand over mijn persoonlijke grenzen heengaat. Dit laatste vind ik moeilijker. Vaak overvalt het me en klap ik dicht als iemand iets lelijks zegt of me pijn doet. Soms kom ik er dan later op terug bij diegene. Ik blijf het echter wel moeilijk vinden om iemand hierop aan te spreken.
12. Meeleven met mezelf
Mijn psycholoog leerde me om wat meer compassie met mezelf te hebben en te bedenken: Dat was ook zwaar zeg een huilbaby. Het is niet gek dat je het niet trok en niet jezelf was in die periode. Ze leerde me om van een afstandje naar mezelf te kijken en medelijden te hebben met mezelf en mezelf op die manier ook te kunnen troosten. Dit heeft uiteraard veel te maken met mild zijn voor mezelf.
13. Iedereen is anders
Dit wist ik natuurlijk wel, maar onbewust ga je er vaak toch vanuit dat een ander iets wel hetzelfde voelt als jij. Projectie wordt dat genoemd. Je projecteert jezelf op een ander. Ik deed dit regelmatig en heb geleerd hier genuanceerder mee om te gaan. Iedereen is anders en iedereen heeft zijn eigen opvoeding gehad en zijn eigen levenspad bewandeld.
14. Schaamte gevoel: praat erover
Ik de afgelopen jaren heb ik twee boeken gelezen van Brene Brown. Aanraders! De moed van imperfectie en de kracht van kwetsbaarheid. In een van die boeken ging het over schaamte en hoeveel schaamte kapot maakt. Een krachtig medicijn is praten. Als je ondanks je schaamte vertelt wat je dwarszit aan een ander kan dit enorm helpen.
15. Voor mezelf opkomen
Als je onrecht wordt aangedaan of je voelt je niet gehoord is het belangrijk dat je voor jezelf opkomt. Dit is iets wat ik de afgelopen jaren wel geleerd heb. Als moeder moet je regelmatig voor jezelf en voor je kinderen opkomen. Ik heb dus regelmatig kunnen oefenen.
16. Signalen van mijn lijf herkennen
Vroeger ging ik altijd maar door en vond ik het vreemd als mensen zeiden: je moet naar je lijf luisteren. Dan dacht ik: mijn lijf zegt niks. Inmiddels heb ik geleerd dat mijn lijf wel degelijk wat zegt, maar dat ik me daar nooit van bewust van ben geweest. Als ik somber ben, snel moet huilen, slecht in slaap kom, een onrustig gevoel bovenin mijn buik heb weet ik dat ik op de rem moet trappen en het allemaal even teveel is.
17. Pesten brengt zoveel schade toe
Ik ben jarenlang enorm gepest. Een heel aantal van deze 25 levenslessen heb ik denk ik nu pas geleerd, omdat ik gebukt ben gegaan onder alle leijke dingen die tegen mij zijn gezegd vroeger. Jarenlang heb ik gedacht dat ik maar zo normaal mogelijk moest zijn en zo onopvallend mogelijk. Dat ik alles zo goed mogelijk moest doen. De laatste jaren heb ik veel overwonnen, maar dat gepeste meisje zit nog altijd in mij en komt regelmatig naar boven. Het maakt zoveel kapot. Als leerkracht probeer ik ervoor te zorgen dat er niet gepest wordt in mijn klas en hier veel over te praten met pesters en slachtoffers. Het maakt me enorm boos en verdrietig als er wordt gepest. Het brengt levenslange schade toe!
18. Koester je hechte vriendschappen
Ik heb altijd bewondering voor mensen die een heel groot netwerk met vrienden hebben en dan ook nog al deze vriendschappen kunnen onderhouden. Ik heb ontdekt dat ik een vrij compacte vriendenkring heb en dat heel fijn vindt. Ik spreek ook het liefst in kleine groepen af of één op één. Mijn vrienden en familie zijn zo ontzettend waardevol. Ik koester ze één voor één. Zij hebben mij zoveel kracht, liefde en steun gegeven in de tijd dat ik het moeilijk had. Heel bijzonder vind ik dat!
19. Sluit je niet af, maar zoek iemand op
Ik heb nog steeds wel eens een periode of dag dat ik niet lekker in mijn vel zit. Dan denk ik hele lelijke dingen over mezelf en ben ik aan het struggelen met mezelf. Ik heb dan de neiging om me terug te trekken. Iedereen vindt me toch stom etc. etc. Ik weet uit ervaring dat ik dan tegen mijn gevoel in moet gaan, gewoon juist anderen op moet zoeken. Ook al heb ik op die dagen geen zin om me leuk aan te kleden en voel ik me suf en lelijk, toch doe ik het wel en smeer ik wat make-up op mijn gezicht. Dwars tegen wat ik wil in, omdat ik weet dat het me beter doet voelen.
20. Hulp zoeken levert heel veel op
Ik heb zoveel gehad aan mijn therapeut en psycholoog. Ik weet nu ook dat ik in de toekomst zo weer bij ze aan zou kunnen kloppen als dat nodig is. Ook voor kleinere dingen zou ik dat nu al veel sneller doen dan vroeger.
21. Kinderen zijn zwart-wit
Ik was toen ik in therapie ging best een bang vogeltje. Ik was dan vooral bang wat mensen van me zouden denken of zeggen. Mijn therapeut vertelde mij: je bent niet meer dat gepeste meisje. Kinderen zijn heel zwart-wit, volwassenen zijn veel genuanceerder. En dit klopt ook echt. Sindsdien ben ik minder bang om me naar mensen uit te spreken.
22. Ik kan mijn denken sturen
Ik hoef niet in een sombere bui te blijven hangen. Ik ben zelf de baas over mijn gedachten. Afgelopen week had ik bijvoorbeeld een rotdag op het werk. Ook de dag erna zat ik er nog mee in mijn hoofd. Toen heb ik opwekkingsmuziek aangezet. Ben lekker mee gaan zingen en heb letterlijk mijn hoofd leeg gezongen. Ook helpende gedachten helpen hierbij.
23. Soms ben ik net een klein kind
Bij mijn therapeut leerde ik over mijn kind-deel en mijn gezond-volwassendeel. Ik kon dan kiezen wie ik aan het woord liet. Sindsdien ben ik me bewust van het feit dat ik me weer even het kleine gekwetste meisje voel en dat ik daar niet moet blijven zitten, maar de situatie met mijn gezond volwassen verstand kan bekijken en benaderen.
24. Trial and error
Ik vertelde al dat ik best wel een angsthaasje ben. Ik vind het moeilijk om op dingen af te stappen, buiten mijn comfort zone te treden, dingen te doen die nieuw zijn enz. Mijn therapeut leerde me om het gewoon maar te gaan doen en te kijken wat het effect is. Soms mislukt het, maar wat maakt dat uit. Ik vind fouten maken nog steeds niet tof en doe graag alles perfect, maar het heeft me wel geleerd om als het nodig is buiten de lijntjes te kleuren en te kijken wat voor effect dat heeft.
25. Ik ben sterker dan ik had gedacht
Deze spreekt wel voor zich denk ik. Ik voelde me echt letterlijk in een diepe put zitten. Toen ik middenin de shit zat dacht ik echt dat ik er nooit meer uit zou komen. Toch is me dat dat gelukt. Daar ben ik nog steeds zo trots op! Wat een kracht heb ik in me dat ik door ben blijven gaan met leren en zoeken, net zolang totdat het weer beter met me ging. Daarnaast heeft deze periode mij veranderd in mijn ogen ten positieve en om die reden had ik deze periode ook absoluut niet willen missen en heeft het heel veel gebracht.
Herken jij je in sommige van deze levenslessen? Wat is jouw belangrijkste levensles? Ik ben heel benieuwd!
Liefs, Hanneke
Geplaats in categorie Geen categorie, Personal met tags burn out, levenslessen, postnatale depressie, psycholoog, therpeut
Hi! Welkom op tussen3zussen.nl! Wij zijn de drie zussen Hanneke, Marielle en Elize. Wij zitten graag aan een kopje thee en kletsen dan met elkaar over een heleboel onderwerpen. Op onze site gaan wij die gesprekken met jullie delen. Hier kan je dus alles vinden wat wij tussen drie zussen bespreken.
Hoi Hanneke
ik herken , zoveel punten , die je beschrijft , vooral het steeds blijven worstelen met je zelf , ik vond je in ieder geval een pracht mems en kan nog veel vam je leren
Dank je wel voor je compliment, Jannienke. Mooi omschreven dat het voelt als worstelen met jezelf. Klinkt herkenbaar 😉 Jij bent ook een mooi mens. Durf op jezelf te vertrouwen!
Hey Han,
mooi geschreven. Herken veel maar ben vooral mega trots op je want sterk ben je.
Liefs Eefje
Dank je wel, Eefje! Ik ben ook heel trots op jou! Liefs, Hanneke
Dank je voor het delen! Via YouTube eerst blogs van Elize gezien en kwam via hier zo! Zo herkenbaar. Ik krabbel nu net weer op uit mn postnatale depressie! Zo heftig. Ik ga je lijstje opslaan! En blijf doorgaan meiden. Ik heb er veel aan om jullie berichten en jouw vlogs te kijken Elize! Het geeft me een positieve flo mee! Thnx! Ook herkenbaar dat het niet voelde of God er bij was. Maar moet nu elke keer aan dat lied denken: ik droomde eens en zie ik liep…. dat God dan zegt: mijn kind toen jij het moeilijk had toen heb Ik je gedragen! Daar houden we ons aan vast!
Liefs, Heleen
Hoi Heleen,
Wat leuk dat je een reactie geeft op het bericht. En wat heftig om te lezen dat je in een postnatale depressie zit. Ik hoop het steeds beter met je zal gaan. Het is niet niks he? Mooi inderdaad het gedicht van de voetstappen. Dat helpt om te beseffen dat Hij er zeker wel bij is ook al voelt het soms niet zo.
Groetjes, Hanneke