Lieve volgers,
Het is alweer een tijd geleden dat ik een ‘praten van hart tot hart’ artikel heb geschreven. De laatste tijd is er heel wat gebeurd in mijn leven en heb ik weer aardig wat opgepot om over te vertellen. Vandaar dus vandaag een nieuw praten van hart tot hart artikel over moeder zijn, de afgelopen periode en over nieuwe kansen en uitdagingen die voor me liggen. Lezen jullie lekker mee?
Sommigen van jullie weten misschien wel dat ik leerkracht ben. In mijn hoofd tel ik daarom niet in jaren, maar in schooljaren. Voor mijn gevoel sluit er in juli iets af en is het tijd om even op te laden om vervolgens fris en fruitig (voor zover je dat als moeder kan zijn) weer aan een nieuw schooljaar te starten. Vorig jaar hadden we een hele fijne zomervakantie met ons gezin. We gingen een week naar een christelijke conferentie (New Wine). Daarna was ik een week thuis met de kinderen om vervolgens in de vouwwagen van mijn zwager en schoonzus te kamperen in Zuid-Holland met ons gezinnetje. Over het kamperen heb ik een artikel geschreven, dat kan je hier lezen. Samuel was toen ruim een jaar en kon al echt goed lopen. Corrigeerbaar was hij nog niet en dus ging hij alle kanten op. We liepen de hele dag achter hem aan op de camping. Maar genoten hebben we wel! Julia en Ezra gingen heerlijk hun gangetje, gingen naar recreatie en maakten vriendjes en vriendinnetjes. Echt genieten!
Daarna begon er een nieuw schooljaar. Een schooljaar waarin ik een groot deel van het jaar de gehele verantwoordelijkheid heb gedragen voor mijn klas en het eigenlijk een groot gedeelte van de tijd te veel hooi op mijn vork was. Ik heb het eerste deel van het schooljaar drie dagen gewerkt in plaats van twee om zo de kinderen uit de klas wat meer stabiliteit te bieden. Voor op het werk was dat heel fijn! Je ziet de klas meer en bouwt een sterkere band op en er is meer tijd om het werk te doen dat gedaan moet worden. Voor thuis werkte het niet zo fijn. Het huishouden bleef liggen en de kinderen misten mij en ik hen. Ik kwam er op dat moment achter dat ik gewoon echt graag twee dagen wil werken zolang ik nog kinderen onder de vier jaar in huis heb. Ik wil van ze kunnen genieten en een aanwezige moeder kunnen zijn. Tijdens het eerste halfjaar gebeurde er ook iets heel moois: in oktober werd ik tante van Emma en in december kwam mijn lieve neefje Boaz ter wereld. Wat een wonder is dat toch, het nieuwe leven en wat een liefde voel ik voor mijn nieuwe kleine familieleden. We vierden dit jaar weer uitbundig het Sinterklaasfeest. Voor het laatst met drie kinderen die het geheim nog niet kenden, dat besefte ik me maar al te goed. Inmiddels weet Julia hoe het zit en geloven alleen Ezra en Samuel nog.
Na de kerstvakantie ging ik weer terug naar twee dagen werken en maakte ik een schema om het huishouden wat beter voor elkaar te krijgen. Wil je hier meer over lezen, klik dan hier. Ik blijf het een struggle vinden met een kleintje thuis die niet zo goed zelf kan spelen. Maar het schema werkte wel en het huis begon er weer wat beter uit te zien. Ook gaf ik in deze periode bij mijn leidinggevende aan dat ik graag op een andere school binnen de stichting zou willen gaan werken. Al een paar jaar merkte ik dat ik toe ben aan een nieuwe uitdaging en dat ik graag wat dichter bij huis zou willen werken. De rust in mezelf en het gezin was er tot nu toe nog niet dusdanig geweest om die stap te zetten, maar nu was het moment daar. In diezelfde periode gingen Julia en Ezra heerlijk naar school, totdat corona om de hoek kwam kijken.
In de coronatijd heb ik echt verbaasd gestaan over mijn eigen rust en kalmte. Meestal kan ik echt niet tegen onverwachte situaties en onzekerheid. In deze situatie legde ik me wonderbaarlijk genoeg neer bij de feiten en leerde ik al snel om per dag te leven. Te ver vooruitkijken maakte me verdrietig, want je wist immers niet hoe het verder zou gaan. Tuurlijk had ook ik mindere dagen of momenten, maar over het algemeen hebben we ons er hier thuis kranig doorheen geslagen en is de band die we hebben als gezin nog hechter geworden. Wel vond ik het intensief. Wekenlang met z’n allen in één huis en daarnaast thuisonderwijs verzorgen en onderwijs op afstand verzorgen voor de kinderen uit mijn klas, zonder opvang voor de kinderen (mijn moeder past normaal gesproken op, maar in deze periode niet). Ik heb hierover twee artikelen geschreven, deze lees je hier en hier. Nu is het ook zo dat corona ver weg van ons gezin en de mensen die ons lief zijn bleef, dat scheelt natuurlijk ook. We hebben ons geen zorgen hoeven maken over onze gezondheid en ons loon. Toen de kinderen weer naar school gingen sloeg dan ook de vermoeidheid toe. Dan merk je toch dat je in die periode wel erg veel gegeven hebt en op veel momenten ook op standje adrenaline hebt gestaan. Ondanks het feit dat het echt wel even afscheid nemen was van ook wel een bijzondere periode (lees er hier meer over), was het lekker dat de kinderen weer naar school gingen en ze genoten er echt weer van.
In april stuurde ik een sollicitatiebrief naar de school waar ik graag zou willen werken en ik werd uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek in mei. O, wat was ik zenuwachtig. Verschrikkelijk! Al een paar dagen van tevoren begon ik er al non-stop over na te denken en te dromen, waardoor ik slecht en rommelig sliep. Het gesprek ging gelukkig best oké. Het gesprek was op maandag en op woensdag zou ik meer horen. Super spannend! Eind van de middag op woensdagmiddag voelde ik opeens iets trillen in mijn zak. Ik stond net de kraan uit te draaien, omdat ik net een zwembadje had gevuld voor de kinderen. Snel nam ik op. Ze willen me graag als collega hebben! Yes! Ik ben enorm blij en stel meteen mijn naaste omgeving op de hoogte en mijn huidige leidinggevende.
De laatste weken van het schooljaar waren bikkelen. Al onze kinderen waren in de coronatijd jarig. Samuel in april, Julia in mei en Ezra in juli. We hebben geprobeerd er zoveel mogelijk uit te halen voor de kinderen en er een feestje van te maken. Ezra was precies jarig in de topdrukte. Daarnaast heb ik op mijn werk zo hard moeten werken dat ik geeneens stil kon staan bij het feit dat ik afscheid ging nemen. Ook thuis heb ik veel gewerkt en weinig tijd voor mezelf gehad. Het was echt tandvlees lopen. Pas de laatste week van het schooljaar realiseerde ik me: ik ga deze mooie fijne plek verlaten. De plek waar ik begonnen ben als onzekere startende leerkracht. Nu jaren verder heb ik zoveel geleerd en zoveel onzekerheden overwonnen. Ik ben gek op het team waar ik mee werk en het doet me pijn om daar straks geen deel meer van te zijn. Ook het afscheid nemen van mijn klas voelde heel definitief. Ik vond het erg moeilijk en emotioneel. Dat had ik wel verwacht, want ik ben nou eenmaal een gevoelig mormel, maar ik had het niet zo erg verwacht. Dinsdag nam ik afscheid van mijn klas en donderdag van collega’s. Dit was beide mooi en fijn en ik kijk er met een glimlach op terug.
En nu, nu ligt er een mooi nieuw avontuur voor me. Nieuwe kinderen leren kennen, nieuwe collega’s om me heen waarmee ik een band op ga bouwen en een nieuwe school waar ik weer wegwijs ga worden. Ik heb er echt heel veel zin in, maar vind het ook onwijs spannend. Daarnaast komt er dit schooljaar iets meer ruimte voor mezelf, aangezien Samuel naar de Peuterspeelzaal gaat op donderdagochtend. Ik merk dat ik daar echt aan toe ben. Ik heb mezelf de afgelopen acht jaar weinig tijd voor mezelf gegund, omdat ik zo graag een betrokken en aanwezige moeder wil zijn. Nu de tijd aanbreekt dat er iets meer tijd voor mezelf komt kan ik daar ook echt naar uitkijken. Die donderdagochtend wordt mijn ochtend (naast ook wat noodzakelijke huishoudelijke klussen natuurlijk)! Maar voordat het nieuwe avontuur begint ga ik eerst vakantie houden. Ik heb zo’n zin om met mijn gezinnetje naar de camping te gaan twee weken. Heerlijk! We hebben een stacaravan gehuurd en gaan lekker genieten samen. Daarna hebben we nog een weekje met z’n allen vrij, maar dan lekker thuis. Dan kunnen we wat klussen doen en opruimen.
Wat ga jij deze vakantie doen? Gaat jouw leven veranderen de komende tijd? Denk jij altijd in kalenderjaren of in schooljaren? Ik ben benieuwd naar jullie verhalen.
Liefs, Hanneke
Geplaats in categorie Geen categorie met tags afscheid, corona, familie, gezin, kinderen, liefde, lockdown, nieuwe baan, schooljaar, veranderingen
Hi! Welkom op tussen3zussen.nl! Wij zijn de drie zussen Hanneke, Marielle en Elize. Wij zitten graag aan een kopje thee en kletsen dan met elkaar over een heleboel onderwerpen. Op onze site gaan wij die gesprekken met jullie delen. Hier kan je dus alles vinden wat wij tussen drie zussen bespreken.
We gaan binnenkort muren verven, boekenkasten in elkaar zetten en andere klussen.
Het proef-samenwonen gaat goed, dus is het tijd om van 2 appartementen naar 1 te gaan.
Heel leuk en spannend.
Wat leuk zeg, Desiré! Dat is een grote verandering in je leven, maar wel een hele positieve! Ik wens jullie heel veel geluk toe in jullie huisje 🙂