Afgelopen december is Boaz 1 jaar geworden. Eerder dacht ik dat ik rond zijn eerste verjaardag wel zou stoppen met voeden, maar dat heb ik niet gedaan. Eigenlijk vind ik het nog steeds heel fijn om te doen en Boaz ook. Maar ik merk dat ik sinds zijn eerste verjaardag verstreken is, mij toch een beetje ga schamen dat ik hem nog voed. Ik praat daar niet echt over en merk dat ik er geheimzinnig over ga doen. Alsof het niet oké is om lang borstvoeding te geven. De laatste tijd denk ik hier wel eens over na en ik neem jullie mee in mijn gedachtenspinsels.
Borstvoeding is een gevoelig onderwerp. Vooral omdat het nogal persoonlijk is en omdat er heel wat vrouwen zijn die graag borstvoeding willen geven, maar waarbij het niet lukt. Heel pijnlijk en verdrietig lijkt me dat. Daarnaast zijn er vrouwen die zich niet prettig voelen bij borstvoeding geven, maar vanuit de mensen om hen heen en vanuit zorgverleners druk voelen om toch te moeten borstvoeden: want dat is het beste voor je kind. Ook heel vervelend lijkt mij dat. Al met al is borstvoeding dus een onderwerp waar je met enige gevoeligheid over moet praten.
Zelf had ik toen ik zwanger was al bedacht dat ik graag wilde proberen Boaz borstvoeding te geven; als het lukte in ieder geval. Van te voren vond ik het eigenlijk maar een abstract en een beetje vreemd idee. Zo’n kind aan mijn borst leek me toch ook wel ongemakkelijk. Maar niets was minder waar, na wat struggels in de kraamweek kwam de borstvoeding goed op gang en voelde het eigenlijk heel natuurlijk. Een intiem momentje tussen moeder en kind. Een kind dat opgroeit door de voeding van zijn moeder: prachtig. Ik ging wat meer lezen over borstvoeding en zag dat de gezondheidsvoordelen eindeloos zijn, zowel voor kind (Bescherming tegen bepaalde ziektes, minder grote kans op overgewicht, versterkt de hechting, etc.) als de moeder (bescherming tegen bepaalde vormen van kanker, minder kans op depressie, sneller herstel na de bevalling). Ik werd eigenlijk alleen nog maar meer enthousiast over borstvoeding: wat een geweldig mooi concept waarin ik echt iets van de scheppende kracht van God zie!
De WHO raadt aan om een kindje het eerste half jaar enkel moedermelk te geven. Oké, check. Dat is gelukt. Na een half jaar kreeg Boaz ook wat eerste vaste voeding en momenteel eet hij al aardig met de pot mee. Maar naast zijn vaste voeding en ander drinken, krijgt hij ook nog moedermelk. En dat voelt dus een beetje raar. Ik heb toch een beetje het gevoel dat als je na een half jaar je kindje nog voedt, dat als “knap” ervaren wordt, maar zodra je de 9-maanden of zelfs 12-maandengrens overschrijdt je iets vreemder aangekeken wordt. Terwijl de WHO ook adviseert om je kindje minimaal 2 jaar te voeden. 2 jaar! En dit advies geldt niet alleen voor ontwikkelingslanden, maar zeker ook voor ontwikkelde landen. Maar toch vinden wij dat in onze cultuur raar. Maar waarom eigenlijk?
Zelf heb ik hier ook over nagedacht. Want eerlijk gezegd krijg ik ook een gek gevoel als ik zie of hoor dat een moeder een kindje van 2,5 jaar nog zelf voedt. Of een kindje van 4 jaar, daar krijg ik helemaal een gek gevoel bij: dat kan toch niet goed zijn? Wil je je kindje dan niet te klein houden en afhankelijk houden van jou? Aan de andere kant: een goede hechting is ook zeker niet verkeerd en ook als een kindje groter is, zijn de voordelen van borstvoeding eindeloos. En volgens mij is er nog nooit uit onderzoek gekomen dat het schadelijk is voor een kindje ouder dan twee jaar om nog de borst te krijgen. Maar ik moet eerlijk zeggen dat dat mij voor nu ook te ver lijkt te gaan.
Voor nu ben ik voornemend om Boaz tot hij ongeveer 1,5 jaar is nog zelf te voeden. Niet meer de hele dag door, maar voor nu de ochtend en de avond en op een gegeven moment misschien alleen de avond. Zolang wij het allebei nog fijn en haalbaar vinden, dan ga ik daarvoor. Met een klein beetje schaamte, maar vooral ook met trots en genietent van het fijne momentje met mijn zoon.
Ik ben heel benieuwd: hoe kijk jij aan tegen langvoeden?
Geplaats in categorie Kinderen, Personal met tags borstvoeding, dreumes, langvoeden, langvoeder, moedermelk
Hi! Welkom op tussen3zussen.nl! Wij zijn de drie zussen Hanneke, Marielle en Elize. Wij zitten graag aan een kopje thee en kletsen dan met elkaar over een heleboel onderwerpen. Op onze site gaan wij die gesprekken met jullie delen. Hier kan je dus alles vinden wat wij tussen drie zussen bespreken.
ik vind tot 1 jaar of na 1 jaar helemaal niet zo gek. Ik zelf kon het zelfs maar een paar weken doen en heb toen mijn 2de nog afgekolfde melk gegeven bij de eerste ging het helaas helemaal niet. Volg vooral je gevoel zeg ik altijd met alles. als het voor jou nog goed voelt lekker blijven doen. Maar wat je schrijft over een kindje van 4 jaar nog voeden vind ik ook wel een beetje vreemd 😉
Daar heb je gelijk in, Bianca. Je gevoel volgen is altijd het beste hè als moeder.
Hoi, ik vind borstvoeding prachtig en een fantastische vondst van onze Heer: een combinatie van hechting, aandacht en goede voedingsstoffen, kan niet beter, toch?
Aanvankelijk dacht ik ook dat het na een maand of zes, misschien negen wel mooi geweest zou zijn. Maar ik heb die grens steeds wat verlegd, omdat het nog zo goed voelde. Uiteraard wel steeds meer in combinatie met vaste voeding. Uiteindelijk is de oudste er na 15 maanden zelf mee gestopt. De middelste was er rond 13 maanden klaar mee en de jongste… tja… nu 25 maanden en nog steeds elke ochtend en avond een slokje 😊. Dat gaat wel een keer stoppen hoor. Maarre… ik zou zeggen: schaam je niet, zeker niet in je privé omgeving, geniet van deze kostbare momenten!
Wauw, mooi zeg dat het jou zo lang is gelukt om zelf te voeden. Het zijn zeker kostbare momenten, bedankt voor jouw lieve reactie!