Ik ben inmiddels in het derde trimester. Nog maar een paar maanden tot de baby er is! Vandaag deel ik graag 10 gedachtes die ik geregeld heb. Zijn ze herkenbaar?

“Ik vind het wel oké dat ik ADHD heb. Ik kan er trots op zijn. Het is soms wel lastig als ik vol ideeën zit. Dan loopt het een beetje door elkaar. Het voelt dan alsof er een rode diamant in mijn hoofd zit en die wordt groter en groter. Hij gaat dan door heel mijn hoofd op reis. Naar mijn mond: dan ga ik veel kletsen. Naar mijn oren: dan hoor ik alles. Naar mijn ogen: dan zie ik alles.” (Julia Schuil)

Bovenstaande tekening en citaat zijn van mijn dochter Julia toen ze twee jaar geleden bij speltherapie psycho educatie aangeboden kreeg omdat bij haar ADHD is gediagnosticeerd. Inmiddels is ze al tien jaar en heb ik het met haar gehad over dit artikel. Zal ik het schrijven of niet? Zij vond het juist goed als er over ADHD geschreven wordt, omdat het anderen weer kan helpen. Wat ik vandaag schrijf is puur mijn ervaring en het pad dat we doorlopen hebben met Julia. Ieder kind of mens is natuurlijk anders en iedereen heeft een eigen verhaal. Dit is dat van ons, een kwetsbaar verhaal, maar misschien wel herkenbaar voor andere meiden/vrouwen met ADHD.

In dit artikel neem ik jullie mee op onze vakantie. We hebben drie weken gekampeerd met onze eigen vouwwagen op camping de Berenkuil (een geweldige familiecamping) in Grolloo (Drenthe). Ik vertel jullie wat we elke dag hebben gedaan en voeg natuurlijk ook wat foto’s toe. Ga je mee met ons op vakantie? Lees dan gauw verder 🙂

Wat vinden wij nou het aller beste? Waar zweren we bij en kunnen we elkaar én jullie aanraden? Ons meest geliefde recept, meest gebruikte huidverzorging en volgens ons de beste manier om te relaxen? Je gaat het is dit artikel ontdekken!

Morgen wordt mijn jongste zoon gewoon alweer vier jaar! Een nieuw tijdperk breekt aan en daar hik ik al een tijdje tegenaan moet ik eerlijk bekennen. Veranderingen voelen voor mij vaak heel groot en zwaar en als het dan eenmaal zover is went het ook wel weer snel. Ik sluit een periode af waarin Samuel veel thuis was bij mij en waarin hij nu naar school zal gaan. Wat een prachtige en intensieve jaren zijn er voorbij gevlogen. In dit artikel vertel ik in vogelvlucht over de afgelopen vier jaar met mijn gezin met drie kinderen. Heel sentimenteel, dat geef ik toe. Als je daar niet van houdt, lees dan dit artikel vooral niet. Maar voor alle mede sentimentele ouders (welkom bij de club ;-)) zijn er misschien wel veel dingen herkenbaar. In het artikel heb ik een aantal linkjes geplaatst naar andere gerelateerde ‘praten van hart tot hart’ artikelen.

Na lang twijfelen besloten we er toch voor te gaan. De wens voor nog een kindje was bij mij zo groot en uiteindelijk groeide die wens bij Remco ook. We wilden ons niet laten leiden door angst. Angst dat we weer een huilbaby zouden krijgen met verborgen reflux en angst dat ik weer in een postnatale depressie zal belanden en burn-out zou raken. Dit keer kan het ook heel anders zijn en mocht het toch niet goed gaan, dan hebben we in die pittige jaren veel lessen geleerd waar we nu op terug kunnen vallen. We gaan de uitdaging aan in vertrouwen op God.

Bijna twee weken liet je ons nog wachten na de uitgerekende datum. Nadat we op 11 april in het ziekenhuis hoorden dat jij nog heerlijk in je huisje zat en alles nog prima was daarbinnen, planden we een inleiding in op 13 april. Na deze afspraak bleven Remco en ik nog even  lunchen in het ziekenhuis en warempel voelde ik mijn eerste wee. Thuis zetten de weeën door en vlak voor middernacht gaf de verloskundige het sein dat we naar het ziekenhuis mochten. Aldaar beviel ik op eigen kracht met mijn eigen verloskundige aan mijn bed. Een pittige, maar wel hele mooie bevalling zonder gekkigheden en complicaties. Dat was een nieuwe ervaring voor mij en daar was ik zo dankbaar voor! Jij kwam en werd meteen bij mij neergelegd: een klein warm bolletje. Het eerste wat me opviel was dat je prachtig was, maar ook dat je lang bij mij in de buik was gebleven. Je had mooie babyvetjes overal. Bij het wegen bleek je inderdaad een bonk van een kerel te zijn: 4750 gram gaf de weegschaal aan. Welkom op deze wereld lieve Samuel David Schuil.

De kraamweek voelt nog steeds als een warme tijd. Ik heb vooral voor Samuel gezorgd en veel in bed gelegen. Julia en Ezra waren zo trots en gek op hun broertje. Hij hoorde er meteen bij. Samuel deed het ontzettend goed. Al in de eerste week wisten we dat dit geen huilbaby was en dat er geen verborgen reflux in het spel was. Samuel huilde wel, maar we leerden gaandeweg steeds meer dat het huilen bij hem altijd ophield. Een gewone gezonde baby, wat een zegen! Al in de eerste week voelde ik een compleet gevoel. Dit is ons gezin. Het is af en het is goed zo.

Het eerste jaar vond ik prachtig, maar tegelijk ook heel pittig. Een baby vraagt veel zorg en met twee andere kinderen eromheen vond ik het best hard werken. Hoe ik de overgang precies heb ervaren beschrijf ik hier. Het eerste jaar waren onze nachten gebroken. Samuel was wel de beste slaper van de drie, maar vermoeid waren we evengoed. Het was voor mij doordeweeks zoeken om ook Julia en Ezra voldoende aandacht te geven. Na de zomervakantie ging ook Ezra naar school en dat gaf wel een hoop meer rust. Gelukkig waren er veel mensen die hielpen in de eerste periode. Zo zijn Julia en Ezra met mijn zussen en zwagers naar de Efteling geweest en die hadden de dag van hun leven. In het eerste jaar van Samuels leven hebben we erg op onze grenzen gelet en kozen we heel bewust om iets wel of niet te doen. We kozen er bijvoorbeeld voor om wél op vakantie te gaan in de zomer (Samuel was toen drie maanden oud). We huurden een huisje en genoten enorm, ondanks dat Samuel daar erg onrustig sliep zowel overdag als ‘s nachts.

Toen Samuel één jaar werd stopte ik met borstvoeding geven. Samuel had nog wel doorgewild, maar ik vond het fijn om mijn lijf weer voor mezelf te hebben en wist dat het slapen in de nacht dan vaak ook beter zou gaan. Dit was bij Samuel ook weer het geval. Na het stoppen met borstvoeding sliep hij al snel door. Daarna brak de fase aan dat Samuel ging lopen en ondernemen. We hebben op de camping waar we waren heel wat achter hem aan gelopen. Mijn moeder zei al voor zijn geboorte dat Samuel echt een clowntje zou worden. Het blijkt meer en meer dat ze gelijk heeft. Samuel is één bonk vrolijkheid en maakt anderen ook vaak aan het lachen. Samuel gaat steeds meer woordjes zeggen en er is steeds meer interactie tussen hem en zijn broer en zus.

Toen kwam corona om de hoek kijken. Alles lag ineens stil. Het bracht in eerste instantie veel onrust bij mij, maar uiteindelijk juist ook veel rust in het gezin. Samen waren we een winnend team. We vierden Samuels verjaardag in de tuin met alleen naaste familie op afstand. Ook koningsdag vierden we in onze eigen tuin met ons eigen gezin. Het heeft onze band als gezin enorm versterkt die periode.

Als Samuel 2,5 jaar is gaat hij naar de Peuterspeelzaal. Ik keek toch wel een beetje uit naar dat moment, omdat ik dan even een ochtendje voor mezelf zou hebben. Samuel is niet zo’n zelfstandige speler en hangt erg aan mij als zijn broer en zus naar school zijn, dus een ochtendje knallen in het huishouden was voor mij hemels. Samuel doet het heel goed op de Peuterspeelzaal. Gaat altijd met plezier en heeft nooit moeite gehad met afscheid nemen aan het hek.

Het moederschap is voor mij het mooiste wat er is. Ik ben al deze vier jaar volmaakt gelukkig en trots geweest. Dat is echt het overheersende gevoel. Daaronder zit het gevoel van intensiteit. Dit vanwege de prikkels om me heen en weinig tijd alleen in alle rust. Ook vind ik het bij tijd en wijle ingewikkeld om goede keuzes te maken, om geduldig te zijn en om mijn aandacht te verdelen. De agenda is vol en druk. Het is nu echt plannen geblazen met drie kinderen en een drukke baan.

Toch was het afgelopen jaar daarin wel het fijnste en makkelijkste jaar van de afgelopen vier jaren. Samuel wordt steeds zelfstandiger en doet gewoon lekker met alles mee. We genieten enorm van zijn vrolijkheid, zijn energie, zijn lieve handjes, zijn stem waarmee hij van alles verteld, zijn humor en zijn knuffels en kusjes. Het waren vier prachtige jaren, die voorbij gevlogen zijn.

Nu wordt dit prachtige lieve warme bolletje alweer vier jaar, neemt hij vandaag afscheid bij de Peuterspeelzaal en begint hij morgen écht op de basisschool. Het is goed zo, hij is eraan toe en ik ben er ook aan toe. Toch huilt mijn hart vanbinnen omdat er een hele periode afgesloten wordt. Een periode met hoogtes en dieptes, maar vooral heel veel geluk. Met een sentimenteel gevoel en een traan op mijn wang kijk ik vooruit naar de avonturen die ik met mijn gezin ga beleven in deze nieuwe fase.

Liefs, Hanneke