Lieve volgers en lieve zussen,

Een tijdje terug stuurde Marielle mij een aantal onderwerpen waarover ze wel een artikel van mij zou willen lezen. Één van de onderwerpen uit het lijstje was deze. Hoewel ik het heel spannend vind om hierover te schrijven en het een heel kwetsbaar stuk is van wie ik ben, vind ik het wel heel belangrijk om openheid te geven over dit onderwerp. De slogan: ‘Pesten maakt je van binnen kapot’, klinkt heel cliché, maar is in mijn beleving ontzettend waar. Ik zal jullie in dit artikel vertellen over mijn ervaring(en) met pesten en hoe het mij als mens heeft gevormd tot wie ik ben. Ik ben op de basisschool en op de middelbare school doelwit geweest van pesterijen en bedreigingen. Het begon (voor mijn gevoel) zo ongeveer in groep 4. Ik ben eigenlijk van jongs af aan al een redelijk verlegen meisje geweest en best wel onzeker en gevoelig. Dit maakte denk ik dat ik een makkelijk doelwit was voor pestkoppen. Wat ze zeiden raakte mij namelijk (zichtbaar) en ik gaf geen weerwoord en kwam niet voor mezelf op. Het pesten varieerde van buitensluiten, uitschelden, maar ook fysiek contact of hiermee dreigen. Dit gebeurde niet zo af en toe of korte tijd, maar dit gebeurde elke dag en duurde de rest van mijn basisschool jaren. Het waren altijd dezelfde kinderen die mij pestten, twee leiders en een aantal meelopers. Ik wist precies wie ik kon vertrouwen en wie niet. Voor de leiders was ik oprecht bang. De meelopers deden me daarentegen veel minder.